Sunday, September 9, 2012

හොරකම

සීලවතී උපාසක නැන්දා සිමෙන්ති පඩියේ ඇණ තියාන දෝමනස්ස කල්පනාවක ගිලී හුන්නාය. මේ මාසේ පාලොස් වැනිදා. ගේ සාවියේ තුට්ටු දෙකක් නැහැ. විසිහත් වැනිදාට මුර දානේ. නැන්දා ඔලුව කසන්නීය.

සීලවතී නැන්දා ට එක රස්සාවක් කියා නැත. බුලත් පුවක් ටිකක් අහු වුණු දාට විටක් දෙකක් හදාන පේව්මෙන්ටුවේ බිම තියාන විකුණයි. මහ මාරකැට්ටුවේ අහක දාන එළෝලු ඩිංගක් අහුවුණු දාට කපා කුණු ඉවත් කර වට්ටියක දාගෙන පාර දිගේ විකුණයි. අහල පහල ගෙදරක දානයක් මගුලක් ඇතොත් උයා පිහා කීයක්‌ හරි සොයා ගන්නට අවස්තාවක් ලැබේ. කොයි දේ කළත් ඇයට මුරදානය වරදින්නේ නැත.

මේ මාසයේ සිද්ධ වූ දෙය නම් සීලවතී නැන්දාට එකම රස්සාවක් වත් නැති වීමයි. වර්ණ ගඩොලින් හැඩවෙන පේව්මෙන්ටුවට ඇය ගේ පැමිණීම මදි පුංචි කමක් නිසා පේව්මෙන්ටුව කොස්තාපල් රාලහාමි අතේ එන්නට එපා කියා පයින්ඩයක් එවා තිබුණි. ප්ලාස්ටික් කූඩා පැමිණ නැන්දාගේ අහක දාන එළෝලු පංගුව නතර කර තිබුණි. මගුලක් ඇතොත් දැන් ඉන්න එවුන් ගන්නේ හෝටලයේය. දානයක් දෙන්නට මහා වත්කමක් ඒ හරියේ උන්ට නැත. ඔයිං මෙයින් නැන්දාගේ ගේ සාවියේ තුට්ටු දෙකක් නැත. දෙපැත්තට දමන තීන්දුව කිරියාවට යොදන්නට නැන්දා ඉටා ගත්තීය. මේ ඉවසුවා ඇති.

කොහොම උණත් නැන්දා වැඩේට පේවී උන්නාය. පාලොස්වකට සිල් නොගත්තීය. පහුගිය දොහේ වෙනදා නොකෑ හාල්මැස්සන් කරවලත් කෑවාය. හයි හත්තිය නැතුව මේ වැඩේ කරන්නට බැරිය. කරන්න හෝ නොකරන්න පෙර සූදානම කොහොමත් වටී.

සුන්දරී කෙල්ල වැඩ ඇරී ගෙදරට ගාටමින් හුන්නාය. සුන්දරී ගේ නම සුන්දරී නොවේ, සුන්දරී කිව්වේ රූප සුන්දරියක් වගේ ලස්සන නිසාය. ලස්සනයි කිව්වට ඒ තරම්ම නොවේ. ඒත් අව්වට වේලෙන දූවිල්ලට කුරුලෑ ගැහෙන නැන්දලාගේ සාවියේ මූණු අතර යන්තමින් හෝ පැහැපත් කෙල්ලක් නිකම්ම රූප රාජිනියකි. කොහොම නමුත් ගුවන් සමාගමක රස්සාවක් හොයා ගන්නට නිකම්ම අමාරුයි. ඒ සාවියේ එහෙමත් රස්සාවක් කරන්නේ සුන්දරී කෙල්ලම පමණි. "ප්ලේන් එකේ උඩ යන එකම මදෑ" අම්මා නිතර කීවද සුන්දරී තවම ඉන්නේ බිමය.

"සුන්දරියේ මේ පැත්තට පොඩ්ඩක් ගොඩ වෙයන්කෝ" නැන්දා ඇයට කතා කරයි. මේ සැලැස්ම කොරන්නට වෙනත් හොඳ එකියක් ගන් තුලානේ නැත. සුන්දරියට ඉන්ටෑනැට් තියේ.

"අරක නේද නැන්දේ?" දීකිරට බළල්ලුත් සාක්කිලු. ඒකිටත් වැඩේ රහ වැටිලා වගේ.

"මං තීන්දුවක් ඇන්න ඉන්නේ" නැන්දා කීවාය.

"කරමු කරමු" කෙල්ල අනුමත කළාය.

දෙන්නාම මොහොතකට කල්පනා කළෝය.

"වැඩේට කවුද ගන්නෙ නැන්දේ?"

"කොටිකැලයා ගම්මු"

"හරි. ඌ නම් ඕන අස්සකින් රිංගලා එයි"

"මං පණිවිඩේ කියන්නම්. උඹ ඉන්ටෑනැට් එක ඇන්න වරෙන්"

"හරි නැන්දේ මම ලැප්ටොප් එක ගේන්නම්"

"එහෙනම් හෙට රෑට හොඳේ"

"හරි"

කෙල්ල ගෙදර ගොහින් ළඟදී ගත්තු සැටලයිට් රූපවාහිනී චැනල වලින් ක්‍රයිම් වොච් බැලුවාය. නැන්දා උම්මග්ගේ දිග හරවාගෙන එහාටත් මෙහාටත් කියෙව්වාය. සැලසුම පංකාදුවට හිතේ ඇඳේ. හෙට රෑට කොටිකැලයා වැඩේ තිතට කරනු ඇත.

"හපොයි බුදු නැන්දේ උඹනම් පෙරලන්නෙ ම බාල්දියක්"

කොටිකැලයා කඩා ගෙන පැන්නේය.

"උඹට බැරි දෙයක් නැහැනේ මයේ පුතේ"

"බාර දීපන් බාර දීපන්. යන්නේ මගේ බෙල්ලනේ"

"ගැස්සුනොත් පුතේ උඹ විතරක් නෙවෙයි ඔක්කොම ඉවරයි"

"හරි බං නැන්දේ, මං මාට්ටු වෙන්නේ නැහැ. ඕන එකෙක් හිතන්නේ අර ඇමරිකාවේ ගොලුප් ගහන එකා ගේම දුන්නා කියලා"

කොටිකැලයා ට කොටිකැලයා කියා නම දැම්මේ සමරසේකර අන්කල් ය. ගෑණිත් දමා ගිය ගෙදෙට්ට වී බෝතලයට හා රේස් අස්පයින්ට විශ්‍රාමය කැප කරන අංකල් හවහට ෂොට් එකක් දාගෙන කොලු කුරුට්ටන් සමග හන්දියේ සිංගර් එකේ රෙස්ලින් බලන්නට සෙට් වන්නෙකි. රෙස්ලින් මැච් අස්සේ ක්‍රීඩා චැනලයේ වෙන වෙන ඇඩ් පෙන්නයි. ඒ අතර නිතරම මතුවන ලෝකප්‍රකට ගොල්ෆ් ක්‍රීඩකයා තමන් අසළ ඉන්න කොලු ගැටයාගේ නිවුන් සහෝදරයා වගෙයි කියා මුලින්ම දැක්කේ උන්නැහේ ය. ඉංගිරිස් ඇබින්දක් දන්නා සමරසේකර අංකල් ක්‍රීඩකයාගේ නම සිංහලට හරවා කොලුවාට බවුතීස්ම කළේය.

සුන්දරිය ලැප්ටොප් එකත් අරගෙන ගෙට ගොඩ වූවාය.

"අයියේ මේකයි ගේම් ප්ලෑන් එක"

ඈ බ්‍රව්සරයේ පින්තුර පෙන්නමින් කතා කරයි.

"මේන්න තැන. සුදුපාට පරණ බිල්ඩිම" නැන්දා පනින්නීය.

"අනේ බං නැන්දේ කියාපන්කෝ බැංකුවක් කඩන්න. මේ හොල්මන් මාලිගාවේ රිංගවන්නේ"

"බැංකු වලට සල්ලි නැහැ බං. උන් වේලෙනවා. ඉස්කෝලේ මහත්තයාගේ පුතාගේ ලෝන් එකත් ඕන් හරවලා එවලා."

"එහෙනම් රත්තරන් බඩු සාප්පුවක්"

"එව්වයේ හොරු එන්නේ පෝලිමේ බං. තරගකාරී සමාජේ"

"අනේ මන්දා, උඹටත් හිතෙන එව්වා"

"මේන්න අයියේ අයිටම් ටික" කෙල්ල පත්තර වලින් එකතු කල කොළ මිටිය අතට දුන්නාය.

"දැන් මට මොනවාද දෙන්නේ උඹලා"

"විකුණලා තුනෙන් පංගුවක් දෙනවා" නැන්දා කියයි.

"හරි මට තුනෙන් පංගුවක් එපා. හයෙන් පංගුවක් ඇති. හැබැයි මට මේකයි මේකයි ඕනේ"

"අර මක්කටෙයි?"

"අයියේ මේක බොහොම පරණ එකක්. කාටද මේක දෙන්නේ?"

"හපොයි බුදු නංගියේ ඒක විතරක් අහන්නෙපා. ඒක මේ කතාවේ නැහැ හොඳේ"

"එතකොට අනික?"

"ඒක මට මෙට්ටේ අස්සේ තියා ගන්න. මේ දවස්සල මට ගේමක් සෙට් කරන්න එකෙක් ඉන්නවා. මේවා ඉතින් පෞරාණික බඩු නෙ. මුවාත් තිබ්බොත් කපතෑකි මස්කට් වගේ."

"හරි එහෙනම් වැඩේ සැට්. හෙට හවහට මෙතනටම වරෙල්ලා" නැන්දා සබාව විසිරෙව්වාය.

කාලය ඉගිල ගියේ වික්ෂිප්ත තිදෙනෙකුගේ අවිනිශ්චිත සිතුවිලි වල බලයෙනි. වේලාව පැමිණියේය. සුන්දරිය කළු තුන් කාලේ කලිසමත් කළු අත් දිග ටී ෂර්ට් එකත් දාගෙන ඔලුවේ කෙස්ස කළු රෙද්දක ඔතා ගත්තාය. ඉස්සුණු ලැම නොපෙනෙන්නට බඩ වටේට ඇතුලෙන් තුවායක් බැඳ ගත්තාය. චැලියේ නැගී ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන් සීලවතී නැන්දලාගේ දිහාට පියාඹා ආවාය. සුන්දරීට චැලි පදින්නට ලයිසමක් නැති. ඒත් ඒ සන්දියේ තාත්තාගෙන් පුරුදු වූ තරමට ඒකිට හදිස්සියට කොහේ හෝ යාගත හැක. මේක අනිවාර්ය හදිස්සියකි. කොහොමත් පොලිසියෙන් ඇල්ලුවොත් ලයිසොමට වඩා දේවල් මාට්ටු වේ.

සුන්දරී අම්මට කිව්වේ නයනලයි දිහා යන බවයි. නයනාට කිව්වේ අම්මලා ඇහුවොත් එහි ආපු වගත් චුට්ටකට හන්දියට ගිය වගත් කියන්නට කියාය.

කොටිකැලයා ආගත නාගත කියවයි.

"උඹල ඕන් උන්නාන්සේලා පාරට බස්සලා තමයි නවතින්නේ"

"ඉතින් බං උන්නාසේලාට දානේ පුදන්නෙත් අපිමනේ"

"ඒ වුණාට උන්නාන්සේ ලා කැමති යැ ඔව්වට"

"ඔව් ඉතින් පොඩ්ඩක් පාරට බහියි, ඒත් මේ මුරදානෙට කියා වැටහෙයි මයේ පුතේ"

"උන්නාසේලා වැඩේ දිගටම අදීද?"

නැන්දා මොහොතක් සිතුවාය.

"හ්ම්ම්... උඹට ඇත්තම කියන්න උන්නාන්සේ ලා කොරන්නේ අහවල් කෙන්ගෙඩියක් ද කියලා තේරෙන්නේ නැහැ බං. පාරට බහිනවා නම් මදැයි කල්. ඔව්වා හිතන්න ගියොත් මේක කෙරෙන්නේ නැහැ"

"ඔය කිව්වට උඹ ඉතින් ලබන පූජාවටත් දෙනවා උන්නාසේලාට කතිරේ"

නැන්දා මොකුත් නොකීවාය. උන්නාන්සේලාට ඉතිරිව සිටින සුළු හිතෙසිවන්ත පිරිසෙන් නැන්දා පළවෙනියෙකි.

මේ මුළු වෙලාවේම සුන්දරී පාරේ ලයිට් ඒක යට මල්පත්තරේ කියෙව්වාය. "සපුමලී" පත්තරේ "මිහිරාණි" කතාව ඇය නොවරදවා කියවයි. ඇය එහි අභිෂේක් ට කැමතියි. ඔහු හැන්ඩියෙකි. ඒත් ඉතින් අද නම් චැලියේ දාගෙන යන්න වෙන්නේ මල මුස්පේන්තුවෙකි.

නුහුරු බිය මිශ්‍ර හැගීමකින් තෙසිත ම සසැලේ. මේවා පුරුදු වැඩ නොවේ. ඒත් හිත ඇත්නම් පත කුඩා ද? නාකි උපාසකම්මෙකුට, මල් පත්තර කෙල්ලකට හා ආතක් පාතක් නැති රස්තියාදු කාරයෙකුට අධි ආරක්‍ෂිත කලාපයත් කජ්ජක්ද? යටි හිත දිරිය ගෙනේ.

වෙලාවට කොටිකැලයා චැලියේ නැග්ගේය. කෙල්ල එය පණ ගැන්නුවාය.

"රත්නත්තරේ පිහිටයි. හැම දෙයියොම ආරස්සා කොරන්න ඕනේ" සීලවතී නැන්දා ආරස්සා ජීවම් කල තෙල් ඇබින්ද බැගින් දෙන්නාගේම නළලේ ගෑවාය.

"හප්පොච්චියේ කෙල්ලේ තව නූලෙන් අමතක වෙනවා" යන්න ඔන්න මෙන්න තියා නැන්දා කීවාය.

"මොකද්ද නැන්දේ?"

"ඇයි බං වන් වන් නයින් කාරෙක"

වන් වන් නයින් කාරෙක මාර කාරෙකකි. ඇමරිකාවේ නයිට් රයිඩරයා අනුගමනය කර හදා ඇති එය අපරාධ ඇල්ලීමේ රුසියෙකි.

"හරි නැන්දේ ඒක මං බලා ගන්නම්. මම කෝල් එකක් දෙනවා ඉස්සරහ ගේට්ටුව ළඟ සැක කටයුතු කෙනෙක් ඉන්නවා කියලා. එතකොට ඉස්සරහට එන්නේ නැතෑ. කොටි අයියා පස්ස දොරෙන් එන්න. මම ඉන්නවා එතන"

කෙල්ල සැහෙන්න දියුණුයි. නැන්දා ආඩම්බර වූවාය.

"හැබැයි ඔය මක්කා කොලත් අපි අහු වෙනවා කෙල්ලේ. අපේ පොලෝසියේ ඇහැ වහන්න කාටවත් බැහැ බං" නැන්දා සුසුමක් හෙළුවාය.

"ගෙදරට එන්නේ හොයාගෙන ඔන්න. උන්නැහේලා අල්ලන හොරකම් වල හැටියට මේකත් කජ්ජක්ද? ඕං එදාට පත්තර පිටු පිරෙයි අපි ගැන" ඇය ඔහේ කියවයි.

"මට ඒත් වාවගන්න බැරි මුර දානේ බං. ඒක දීල හිරේ ගියත් සැපයි"

කෙල්ල වැලි කලම්බා ගෙන සුදු පාට පරණ බිල්ඩිම සොයා ඉගිලුණාය.

පස්සා දොරෙන් කොටිකැලයා බිල්ඩිමට යවා හිමීට අයිනක නවත්තා ගෙන ඉන්නා ඇයට සිකුරුට්ටා පෙනේ. ඌ ගොරෝද්දේ අදිමින් බුදිය. මොකද්දෝ අරුම හීනෙක ඌ හිරවී තිබේ. හෙට ඕකා උගේ හීනේ දුටු හොරකම ගැන පත්තරේ පස්ස පිටුව පුරවනු ඇත. කෙල්ල සුසුමක් හෙළා ළය සැහැල්ලු කර ගත්තාය.

[සත්‍ය සිද්ධියක් ඇසුරින් නොවේ. නම් ගම් හා චරිත වෛකල්පිතයි. වඩාත්ම වැදගත් දෙයනම් ලේඛකයා ගේ සිතේ උපන් කල්පිතයක් වන මේ කතාව අතිශයින්ම අතාත්වික බවයි]

Thursday, July 19, 2012

කවුන්ටර් මාකටින්

නිවසක් කුලියට දීමට තිබේ.

"හෙලෝ... ඔයාලගේ ගෙදරක් කුලියට දෙන්න තියෙනවද ... ... හරියේ?" කාන්තාවක් අසන්නීය.

" ආ ඔව්"

"කියන්නකෝ විස්තර"

"කාමර තුනයි. .... .... ... ලොකු වත්තක්. ලස්සන නිස්කලංක හරියක්"

"මෙහෙමයි, අපි හොයන්නේ මේක බිස්නස් එකකට. ආයුර්වේදයක් දාන්න. අවුලක් නැද්ද?"

මට ඒ ගැන හරියටම නොවැටහේ.

"ඒ කියන්නේ මොන වගේ බලපෑමක් ද ගෙදරට වෙන්නේ?"

"නැහැ මොකුත් වෙන්නේ නැහැ. අපිට ඔයාලගේ කැමැත්ත විතරයි අවශ්‍ය"

"බලපෑමක් නැතිනම් මට අවුලක් නැහැ"

"අපි එන්නද බලන්න එහෙනම්."

"හරි අවුලක් නැහැ"

හමුවට කාල නීර්ණය කරගෙන දුරකථනය විසන්ධි විය.

පළාත ගැන නොදන්නා බව කියූ නිසා එන්නට කීවේ දුර බැහැර හන්දියකටයි. එතන සිට යන හැටි අනාගත කුලී කාරිය දැන හුන්නේ නැත. බස් විස්තර ද නොවැටහෙන බවක් කී නිසා ද මා ද ඒ මගෙහිම යන නිසාද ලිෆ්ට් එකක් දීමට අවසානයේ එකඟ වීමි.

කියූ තැන රිය නවතා විපරමින් බැලුවද ආයුර්වේද වෙදෙකු හෝ එවැන්නෙකු පෙනෙන්නට නැත. අවසානයේ නැවත ඇය ඇමතුවෙමි.

හිඳ ගෙන හුන් තැනින් නැගිට කෙල්ලෝ තිදෙනෙක් සිනහවතින් ආහ. තරුණ වෙද කෙල්ලන්!!! කළු, සුදු, පුෂ්ටිමත්, කෙසඟ විවිධ ස්වරූප වලින් යුතු සියල්ලෝම ජැන්ඩි පහට හැඳපැළඳ හුන්හ. නිවසට යන පාරට රිය හැරවීමි.

එකියකගේ ජංගමය නදදෙන්නට විය.

"හලෝ, හානේ ඔයා ගාලු ගිහින් ආවාද? ඔච්චර ඉක්මනට. නැහැ අනේ. මට තව පැය එකාමාරක්‌ විතර යාවි. ඉවර වෙලා කෝල් කරන්නම්" ඇය කීවාය.

"ඔයාල හොඳට බලන්න මෙතැන ඔයාලාට ගැලපෙන තැනක් ද කියා. මොකද අපේ ගේ ප්‍රධාන පාරට කිලෝ මීටරයක්‌ විතර දුර තියෙන්නේ." කුකුස විසින් සිහි කැඳවන ලද මගේ කවුන්ටර් මාකටින් චින්තනය අවදි වූයේ එලෙසිනි.

"අපි පත්තරේ නේ ඇඩ් එක දාන්නේ. අවුලක් නැහැ සර්" වෙනත් එකියක් කියයි.

සර්? මේ මට?

"ඒක ප්‍රශ්නයක් නැහැ. අපි ඔයාගේ ගේ ළඟ බෝඩ් එකක් දානවානේ." කෙල්ලන්ගේ ලොක්කිය පවසන්නීය.

තවත් ජංගමයක් හඬ දේ.

"ඔව් ඔව් ඉන්න කියන්න. තව පැය දෙකක් යාවි. ඉන්න කියන්න"

මෙයාකාරයෙන් සුළු කිලෝ මීටර ගණනට බොහෝ දෙනෙකු කතා කළහ. කෙල්ලන්ට වැඩ අධික හවසක්‌ වගෙයි.

"පාර අයිනේ නැති උනාම ආයුර්වේදෙට ලෙඩ්ඩු එන්නේ කොහොමද?" තවත් කවුන්ටර් මාකටින් පාරක් කරමි.

"අපේ ඉන්නේ එකම කස්ටමර්ස් ලා. එයාලා පුරුදු උනාම එනවා"

"කොහොමත් ගොඩක් අය අරගන්නේ නැහැ අපි" ලොක්කිය පැහැදිලි කරයි.

"ඔයාලා කරන්නේ පාරම්පරික වෙදකම ද?"

"මෙහෙමයි. මේ ඔක්කොම පාරම්පරික තමා. පංච කර්ම කියන්නේ. වෙදකම එක්කම අපි සම්බාහන ක්‍රම එහෙමත් කරනවා."

"ආහ්, ඇත්තද?"

සුපැහැදිලි කරුණ බොරුවට විස්මයට නගන්නට වෙර දැරීමි. හරි නැහැනේ මම මේක කෙලින් කියන එක. උදේ ආපු එක්කෙනෙක් ඇඩ්වාන්ස් කරපු බව අද රෑට කියනවා. ඉවරනේ කේස් එක.

"මෙන්න මේක තමා ගෙදර"

කෙල්ලෝ මා පසුපස එති. නිවස පරීක්ෂා කරති. එකිනෙකාට කුටු කුටු ගාති.

"මේකයි වැඩේ. මෙතන රෙසිඩේන්ෂල් තැනක්. ඔයාලාට පාඩුයි"

මම තවමත් උත්සාහ කරන්නේ ආපසු හැරෙන්නටයි.

"ඒක අපිට අවුලක් නැහැ. අපිට මේ වගේ දුර තැනක් තමා හොඳ. අනික මේ වත්තත් තියෙනවා එතන වෙයිකල් ඔක්කොම දාන්න පුළුවන්." ලොක්කි කියන්නීය.

"මෙහෙමයි සර්, අපේ කස්ටමර්ස් ලා කැමති නැහැ එයාලගේ වාහන කවුරුවත් දකිනවට. ඉතින් පාරේ තියන්න බැහැ"

"මෙතන හරියටම හරි තැන"

අනික් කෙල්ලෝද කියති.

කෙලින්ම කීමේ අපහසුව නිසා මම ඉවසා උන්නෙමි.

"මේ පැත්තේ තාප්පේ පාතයි මැඩම්"

යාන්තම් කොස්සක් හසු වී.

"එහෙ කවුද ඉන්නේ"

"අපේ හිතවත් ම පවුලක්"

"එ ගොල්ලෝ කැමති වෙයි ද මෙතන ආයුර්වේදයක් කරනවට"

"මම දන්නේ නැහැ. අහන්න ඕනේ"

ලොක්කි මැඩම් මා දිහා රවා බලයි. තමුසෙට තේරෙන්නේ නැද්ද ඕයි. මැඩම් ලා සැරයි.

"මේකයි අයියේ, අපේ කස්ටමර්ස් ලා ඇතුලට ගන්නේ ටවල් එකේ. ඉතින් අර කට්ටියට ඒක පේනවනේ."

"අනික පිරිමි කස්ටමර්ස් ලා විතරයි එන්නේ. මේක කරන්නේ අපි ගර්ල්ස් ලා සෙට් එකක්. ඉතින් මේල් අය විතරයි නේ එන්නේ."

කෙල්ලෝ ලොකු කළු ලෑල්ලේ තඩි පොල් ගෙඩි අකුරින් ලියා කියා දෙති. මේ වගේ දෙයක් තේරුණු බව මෙයාලට තේරුම් කරන්නේ කොහොමද?

"ඒක තමා මම කිව්වේ මෙතන හරි යන එකක් නැහැ කියා"

තරමක නිහැඬියාවකි.

"ඒත් අනික් ඔක්කොම ගානට ගැලපෙනවා. අපිට පිටි පස්සෙම පාකින් හදතැකි. එතකොට පේන්නෙම නැහැ."

"මම කියන්නම්, ඔයා එයාලගෙන් අහන්න. කෙලින්ම කියන්න පංච කර්ම මසාජ් කරන තැනක් කියලා. ඔයා හෙට උදේ කියන්න. අපි ගන්න කැමතියි" ලොක්කි මැඩම් තීන්දුව දුන්නාය.

"ඔයාට බැරිද තාප්පේ උස්සලා හදන්න?"

"අම්මෝ හෙන ගානක් යාවි. මේ දවස් වල වෙන වැඩ ගොඩකුත් හිර වෙලා" මම වහා කීවෙමි.

අන්තිමේදී කෙල්ලන් තිදෙනා නැවත පෙර හුන් තැනටම හැරලන්නට මට සිදු විය.

අපරාදේ කිසිම හෙට්ටුවක්‌ නැතුව සෙට් උන ටෙනන්ට්ස් ලා. ඔන්න ඔහේ හෙට උදේම බැහැ කියනවා, එන ගමන් හිත සැහැල්ලු කර ගත්තෙමි.

---------------------------------

ප.ලි. [දිග ප.ලි.යක්]

"හෙලෝ මේ කතා කරන්නේ අර ඔයාලා ඊයේ බලන්න ආපු ගෙදරින්"

"අර .... ගෙදරද?"

"ඔව් ඔව්"

"මෙහෙමයි ඇත්තම කිව්වොත්..."

"කියන්න"

"මම මේක ගෙදරත් කතා කළා"

"හා"

"අපි අහල පහල අයත් ගැනත් කතා වුනා."

"ඉතින්"

"මේකයි සීන් එක"

මේ වනවිට සැහෙන්න ලොකු වලක් මහපටගිල්ලෙන් හාරා තිබුනද තවම කියන හැටි නොතේරේ.

"කියන්න කියන්න" එයාට මාර බිසී ද කොහෙද?

"දැන් ඔයාලා කරන්නේ හරිම හරි ආයුර්වේද මසාජ් ම වුණාට..."

"ඔව් ..."

"දන්නවනේ අද කාලේ හැටි. ඉතින් ඒකයි මං කල්පනා කලේ"

"ඔයාගේ නේබර්ස් ලා අප්සෙට් යනවනේ නේද? ඔව් අපිත් ඕක ගැන හිතුවා. අපිටත් බිස්නස් එකට ප්‍රශනයක් කරගන්න ඕනේ නැහැනේ. ඒ නිසා ප්‍රශ්නයක් නැහැ. අපි වෙන ගෙයක් හොයා ගන්නම්"

"ඒක තමා මම කියන්න හැදුවෙත්"

"හරි හරි අවුලක් නැහැ. එහෙනම් බොහොම ස්තුතියි"

"ඒක තමා... මොකද ඔයාල කොච්චර හරියට කලත් අදකාලේ ..."

දුරකථනය විසන්ධි විය.

Thursday, February 2, 2012

චතුරශ්‍රය

ඔහුට ඇය මුණ ගැසුනේ අහම්බෙනි. සෙනග තෙරපෙන බස් රථයට ගොඩ නැගුණු මොහොතේම අසුනක් හිස් වී හිඳ ගන්නට ලැබීම පවා සිකුරාදා ගම බලා ඇදෙන කෙනෙකුට ලොකු අහම්බයකි. අසුනේ හුන් සිහින් දිගු දෑස දුටුවේ තවත් කිලෝමීටර කිහිපයක් ගිය පසුවයි.

දහදිය ගඳ ගහන දවසේ මහන්සියෙන් අවුල් වුනු මිනිසුන් ගැහැණුන් අතර, නොයෙක් ආලේපනයෙන් පැහැබර වී සුවඳවත් වී හුන් ඇය ඔහුට පෙනුනේ රණමොනරියක් ලෙසිනි. බැලුම් සිනහ වී
, සිනහ කතා වී, කතා කෙඳිරිලි වී මුවට මුව ලං වන්න ගතවුයේ ද තවත් කිලෝ මීටර කිහිපයක් ම පමණි.

ඔහුට ඇය අතිශයින් ම ප්‍රසන්න කෙල්ලක යයි සිතුනි. ඇය ඔහුගේ උණුසුමෙන් මන්මත් වුවාය. දෙදෙනාගේ සල්ලාපයෙන් තුටු වූ බසය පසු අසුන හිස් කර බලා හුන්නේය.

"අපි යමු ද
?" ඔහු ඇසුවේ නැත. ඇය ද ඇසුවේ නැත. පසු අසුනට නැගිට ගියේ කතා බහකින් ද තොරවයි. සිහින් හිනාවක් පාගෙන බසය නැවතත් ගමන් ඇරඹීය.

වසර කිහිපයක් පෙමින් වෙලී හුන් යුවලක් සේ ඔවුන් පෙනුනි. ආදරයට කවදත් පොදු ගැරහුම් ද ඇතැම් සිතකට එන්නට ඇත. එහෙත් ඒ වනවිට ඔවුන් සිටියේ බසයේ නොවේ.

වරෙක සොඳුරු දිය ඇල්ලක සීතල මිහිදුමකින් ඔවුන් වෙලා ගැනුනි. ඈ ඔහුට ගුලි වූවාය. තවත් වරෙක පෙම්වතුන්ටම වෙන්වූ අනාගත උද්‍යානයක ඔවුහු තනිවූහ. ඔහු ඇයව පිරිමැද්දේය. සීමා මායිම් බිඳී  විවිධ ප්‍රේමාලිංගනයෙන් ඔවුහු මත් වූහ. බසය දෑස් පියාගෙන පෙරට ඇදේ. ඇතැම් සිත් ඔරවාගෙන අහක බලා ගනිති. එහෙත් ඒ බව දැනෙන්නට ඔවුන් බසයේ නැත.

ගතවූ ඒ දෙපැය තුල කතා නොකළ දෙයක් නැත. නොසිතු ආදර හැඟීමක් නැත. නැවුම් බව මෙන්ම හිතාදර බවත් ඒ පුංචි කැදැල්ලේ තිබුණි.

තම ආයතනයේ ගැටළු ගැන ඔහු ඇයට කීවේ දශකයක් ජීවිතය බෙදා ගත් සහකාරියකට කියන්නාක් මෙනි. තමන්ට අම්මා විවාහ යෝජනා ගෙනෙන සැටිත් තමන් ඒවා අවලාදයෙන් ඉවත දමන සැටිත් ඇය කීවේ උපහාසයෙනි. තමන් තවම විවාහ වෙන්න සිතා නැති බවත්, ජීවිතයට විවාහය අත්‍යාවශ්‍ය ද යන්න තවමත් සිතන බවත් ඔහු දාර්ශනිකව පැවසීය. තමන් කැමති ඒ වගේ කොල්ලන්ට බව ඇය විවෘතවම කීවාය. නූතනයේ සුළඟක් කවුළුව අතරින් විත් ඔවුන්ගේ සුවඳ ගෙන පිටව ගියේය.
බසය ගමනාන්තයට ලඟා විය.

ඔහු ඇයට සමු දුන්නේ දුරකථන අංක හුවමාරු කර ගනිමිනි. ඇය ඔහුට දුන් ප්‍රේමවන්ත සමුදීම පළමු දිනයකට වඩා බොහෝ සමීප වූවකි. ඇය නොපෙනී යන තුරු ඔහු බලා හුන්නේ ප්‍රේම වියෝගය පිරුණු දෑසින් බව හැරී හැරී ගිය ඇය සිතුවාය.

අනෙකා තමන් ගැන ආලයෙන් මත් වී ඇතැයි දෙදෙනාම සිතූහ.


++++++++++++++

ඔහු ආපහු හරවා එන එම බසයටම නැග්ගේ බැසිය යුතු තැන පසුවී බොහෝ දුර බැවිනි. ජීවිතය ආයෝජන සමූහයක්. කාර්යාලයෙන් එන විට ඔහුට සිතා තිබුණි. ජීවිතය ඇත්තේ විඳින්නයි කියා දැන්  ඔහුට සිතේ. වසරක දෙකක වින්දනයට ආයෝජනයක් සිදු කරන්නට යෙදුනු බැවිනි.

"
හරියට වැඩ තිබ්බා. සිකුරාදානේ" ගෙට ගොඩ වෙන ගමන් ඔහු බිරිඳට පැවසීය.

"
ඔය වැඩ කරන තරමට ඔයාට ප්‍රොමෝෂන් එකක් දෙන්නැති එක හරි අසාධාරණයි" බිරිඳ  පැවසුවාය. .

++++++++++++++
ඇය පැමිණියේ ත්‍රීරෝද රියකිනි. ඇයට ද ඔහුට මෙන්ම බහින තැන අමතකව ගොස් ඇත. ගෙට ගොඩ වී මොහොතින් නාන කාමරයට වැදුනේ මුවගට නැගෙන සිනහව සඟවා ගන්නටයි.

කන්නාඩියෙන් ඇයට ඇගේ රුව පෙනේ. පුංචි කොල්ලන් දැලේ වැටෙන තවමත් නොවැහැරුණු ලාබාල පෙනුම ගැන ඇය තුටු වූවාය.

"
අද ඕකෙන් එන්නේ නැද්ද?" රූපවාහිනියේ ක්‍රිකට් තරගය බලමින් හුන් සැමියා පැමිණ ඇගේ සොඳුරු දැහැන බිඳින ලදී.

++++++++++++++

තවත් දවසක තවත් තැනක තවත් ආදර කැදැල්ලකි. තවත් අහම්බයක් පමණක් නොව දෛවයේ අපූර්ව සරදමක් ද වූ ඒ හමුව මතු දිනයක සම්පුර්ණ වනු පිණිස ආදර චතුරශ්‍රයේ කොටසක් කලකට පෙර ම අඳින ලදී.

"බිරිඳ" "සැමියා"ට  ගුලි වූවාය. මේ කාමරය ඔවුන්ට හිමි වූවක් නොවේ. එයට ගෙවා ඇති කාලය නිමා වෙන්නට නියමිතයි. කලක් තිස්සේ සිදුවන ඔවුන්ගේ තවත් එක හමුවක අවසානයත් ලං වී ඇත.

"
වෙලාවකට මට වයිෆ් ගැන දුකයි" වරදකාරී හඬකින් "සැමියා" පැවසීය.

"
එයා මාව ඉම්ප්රෙස් කරන්න ගන්න මහන්සියක්. ඔෆිස් එකෙන් එලියට එන්නෙත් මේක් අප් දා ගෙන රූප රාජිනියක් වගේ"

"
බිරිඳ" ද සුසුමක් හෙළුවාය.

"
අනේ පව් අපේ හස්බන්ඩ් නම් කෙල්ලෙක් දිහාවත් බලන් නැතුව ඇති. එයාට මාරෙට වර්ක් මෙයා. ප්‍රොමෝට් කරන්නෙත් නැහැ. වහලෙක් වගේ වැඩ"

[පෙබරවාරි  03 දිනමිණේ "කෙටිම කෙටි කතා" තීරුවේ පලවූ කතාවකි. ස්තුතිය කාංචනාට]

[කතාවට වස්තු විෂය සැපයු බස් සෙක්ස් ගැන කියා දුන් පෝස්ට් හා කොමෙන්ට් ලියු හැමට "අති විශේෂ ස්තුතිය" හිමි විය යුතුය]